In 1982 wordt de 18-jarige Pamela dood teruggevonden. Ze is verkracht en vermoord. Na een tijdje komt Curtis McCarty in het vizier als verdachte. Hij wordt uiteindelijk veroordeeld voor de moord met de zwaarste uitspraak: de doodstraf. Tweemaal wordt zijn proces herbekeken - in 1989 en 1995 - en telkens wordt hij opnieuw veroordeeld. Tot DNA-bewijs hem in 2007 volledig vrijpleit van de misdaad die hij nooit beging. Bijna 22 jaar lang verbleef Curtis onschuldig in de gevangenis, het grootste deel ervan in de dodencel. Een vrijspraak en vrijlating na zoveel jaren lijkt een reden om feest te vieren. Maar niets is minder waar. Want Curtis is gebroken. Zelfs nu hij vrij is, zit de gevangenis nog in in het diepste van zijn wezen. Elke vorm van hoop en vertrouwen ligt volledig in gruzelementen. Er is geen leven meer na zijn vrijlating, enkel overleven. Curtis vertelt zijn ervaring in alle rust en sereniteit. In een neutrale kamer - ver van alle melodrama - registreert de camera zijn gegroefde gezicht en zijn oprechte gelaatsuitdrukkingen die evenveel onthullen als zijn woorden. De film portretteert Curtis’ leven na zijn vrijlating van heel dichtbij, rauw en compromisloos. Niet als een vlammende pamflet tegen de doodstraf, maar als een hartbrekende visuele reis die een perfecte weergave is van Curtis' gevoel van ontheemding en desoriëntatie in een wereld waarvan hij voelt dat hij er niet langer thuishoort.