Twee hoogbejaarde broers komen met aarzelende stapjes aangewandeld, hun dunne spierwitte haarbos in het tegenlicht als een aureool rond hun hoofd. Ze wonen samen in het ouderlijk huis in een dunbevolkt gebied in Polen. Ze zien er misschien kwetsbaar uit, maar zitten nog vol kracht en humor. Ooit ontsnapten ze uit een Stalinistisch werkkamp, maar aan elkaar ontsnappen ze niet, ondanks hun grote verschillen.

Alfons is een artiest en een dromer, Mieczyslaw een pragmatische wetenschapper die werkte als cartograaf. Ze zijn als kat en hond, maar heel hun leven lang konden ze verschillen en conflicten overbruggen. Filmmaker Wojciech Staron, die eerder vooral als cameraman internationaal faam verwierf, bezocht de broers regelmatig – vaak ook zonder camera - en won zo meer en meer hun vertrouwen.

De intimiteit van hun oude dag wordt prachtig gevat in eerlijke beelden, terwijl hun verleden aan bod komt in vakkundig verwerkte 8 mm filmpjes. Zo krijgen we een beeld van hun periode in Siberië en hun leven in de voormalige USSR. Maar het leven is zelfs als tachtiger nog niet voorbij. Ook in deze laatste levensjaren hebben ze nog steeds dromen en verlangens. Voor schilder Alfons komt zelfs een ultieme droom uit, gevolgd door een zware tegenslag. Het lijkt alsof het lot een onbedoelde allegorie creëerde, een les dat het leven een opeenstapeling is van opbouwen en laten gaan, ontmoeten en afscheid nemen, vallen en weer opstaan.