Radebaugh begon zijn carrière als illustrator voor de auto-industrie in Detroit, maar werd ingehaald door de tijd: tekenaars werden steeds meer vervangen door fotografen. Radebaugh wierp zich op een nieuwe passie en begon illustraties te maken van een hoogtechnologische toekomstige wereld. Zijn strips vol vliegende auto’s, jetpacks en futuristische gebouwen verschenen van 1958 tot 1963 in meer dan 200 dagbladen. Zijn gedetailleerde tekeningen vertegenwoordigen het optimistische vertrouwen in vooruitgang van het midden van de 20ste eeuw, een stoutmoedig geloof dat technologische vooruitgang in de niet zo verre toekomst een geweldige wereld zal scheppen. Sommige van zijn voorspellingen zijn werkelijkheid geworden, andere achterhaald en vooral een toonbeeld van zijn eigen tijdsgeest. Maar de man die zijn blik steeds op de toekomst had, raakte paradoxaal genoeg voorbijgestreefd: zowel zijn lievelingsmedium als zijn toekomstbeeld raakten uit de mode. De beperkte erkenning die hij kreeg, smolt weg, zijn vrouw verbrandde zijn werk na zijn dood en Radebaugh raakte in de vergetelheid. Tot regisseur Bonowicz in de ban raakte van deze mysterieuze figuur en zijn esthetiek die nu vooral nostalgie oproept in plaats van een vooruitstrevend toekomstbeeld.