In een vlotte montage van archiefbeelden en opnames van heropvoeringen van Cunninghams choreografieën, slaagt Kovgan er in om de genialiteit van Cunningham te vatten en om te zetten naar het witte doek. Dans op het scherm wordt een totaalervaring voor alle zintuigen, de dansers worden tastbaar, de beweging overrompelend. Om Cunningham en zijn ideeën getrouw weer te geven, vormen gesprekken met de mensen die dicht bij hem stonden de soundtrack, met o.a. John Cage, die naast avantgarde muzikant ook Cunninghams levensgezel was. “We do not interpret something. We present something”, zei Cunningham over zijn dans. Iets waar ook Kovgan bijzonder goed in slaagt in haar debuutfilm, die op weergaloze wijze de schoonheid van beweging omzet in betoverend bewegend beeld.