Filmmaker Hogir Hirori leeft in Zweden samen met zijn hoogzwangere vrouw. Wanneer hij de beelden ziet van de miljoenen mensen die in Irak vluchten voor de opmars van IS, kan hij niet anders dan vertrekken om deze tragedie te documenteren. Het is immers zijn thuisland: hij kent het gebied, spreekt de taal en - bovenal - hij weet wat het is om vluchteling te zijn.

Ter plaatse krijgt hij de kans om mee te reizen in een helikopter die naar het Shingal gebergte zal vliegen, de plek waar honderd duizenden Yezidi’s vastzitten, omsingeld door IS. Een unieke kans voor een reportagemaker. Maar op weg naar de helikopter, stoot hij op een 11-jarig meisje dat in pijn alleen op de grond ligt in de brandende hitte. Hij besluit de helikopter niet te nemen, maar haar eerst te helpen. Een beslissing die zijn leven redde, want de helikopter zou niet veel later fataal neerstorten. Later keert hij terug om het meisje dat zijn leven redde terug te vinden. Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij vele oorlogsslachtoffers elk met hun eigen verhaal. Het grote verschil met andere documentaires is dat Hirori ‘één van hen’ is: hij heeft ook zijn eigen verhaal. Zo raakte hij – toen hij ongeveer dezelfde leeftijd had als het meisje – ook een tijd gescheiden van zijn ouders, toen zijn vader opgesloten werd omdat hij met de Koerdische Peshmerga tegen IS streed. Die betrokkenheid dringt door in elk beeld en zorgt ervoor dat je als kijker meer dan ooit binnentreedt in de realiteit van de oorlogsvluchtelingen.