Een verbluffende cinematografische reis naar de ruwe schoonheid van het door oorlog geteisterde Afghanistan waar kinderen dagelijks een bewijs leveren van de vindingrijkheid en veerkracht van een volk. Terechte winnaar van de Prijs voor Beste Fotografie op het prestigieuze Sundance Filmfestival. Een groep Afghaanse kinderen graaft oude Sojvetmijnen op en verkoopt de explosieven aan andere kinderen die de edelsteen lapis lazuli delven in een mijn, terwijl ze hardop dromen over de dag waarop het Amerikaanse leger zich eindelijk uit hun land zal terugtrekken. Ondertussen houdt een andere kinderbende de karavanen die de blauwe edelstenen door het dorre Pamirgebergte smokkelen, nauwlettend in de gaten. De beelden die debuterend regisseur Pieter-Jan De Pue over een periode van zeven jaar op evocatieve 16 mm-film vastlegde, geven een bevreemdende maar fascinerende kijk op de toestand waarin Afghanistan wordt achtergelaten voor de volgende generatie. Terwijl de Amerikaanse soldaten zich opmaken om te vertrekken, dringen we in het spoor van De Pue diep in dit verborgen land binnen waar jonge jongens vogelvrije bendes vormen die handelsroutes controleren, springstof van achtergebleven landmijnen verkopen en roestige tanks als speeltuigen gebruiken - ze volgen hun eigen oorlogsregels, die gemodelleerd zijn naar het desolate landschap dat ze geërfd hebben. Fictie en documentaire lopen naadloos in elkaar over in De Pue’s meeslepende, prachtig gefotografeerde film die de primitieve schoonheid en de ruwheid van het overleven op deze plek op ongeziene wijze in beeld brengt.