In 1999 lanceerde internetmiljonair Josh Harris een voor die tijd revolutionair experiment: een honderdtal kunstenaars liet zich een maand opsluiten in een hotel. Alles achter de deuren was gratis, in ruil werd iedereen 24 uur lang gefilmd. Slapen, douchen, seks; alles werd gefilmd, bekeken én becommentarieerd binnen de gemeenschap. Het project, een soort embryonale Big Brother, kreeg de naam ‘Quiet, We Live in Public’ en was volgens Harris een analogie van hoe het internet er in werkelijkheid uit zou zien. Harris’ proefdieren werden volledig gek en ‘Quiet’ werd opgedoekt door de overheid. Maar de ‘Warhol van het web’ wist niet van ophouden: hij propte zijn huis vol camera’s zodat het leven van hem en zijn (eerste echte) vriendin voor de rest van de wereld dag en nacht te volgen was. Ze zouden het eerste ‘publieke’ koppel worden. Ook dit project mondde uit in een nachtmerrie waarna Harris eenzaam en berooid naar Ethiopië vertrok. Filmmaakster Ondi Timoner was een van de bewoners van het Quiet-project en dook in de duizenden uren beeldmateriaal die over, van en met Harris bestonden. Het resultaat is een fascinerend verhaal over hoe de mens steeds meer van privacy opgeeft in ruil voor een abstract community gevoel.