Met zijn controversiële documentaire Enjoy Poverty spoorde Renzo Martens in 2008 arme Congolezen aan om hun armoede te beschouwen als een waardevolle grondstof en die dan ook te exploiteren. Zijn betoog bestond eruit dat een groot deel van het ontwikkelingsgeld eigenlijk terugstroomt naar het Westen in de vorm van kantoren, jobs en aankoop van logistiek materiaal. Deze keer richt Martens zijn vlijmscherpe blik naar een onverwachte sector die volgens hem evenzeer een koloniale insteek heeft: de kunstwereld. De aanleiding was zijn verbazing toen hij bij een vertoning van Enjoy Poverty in het Londense Tate Modern ontdekte dat het prestigieuze museum volhing met logo’s van de multinational Unilever, een bedrijf dat al honderd jaar palmolie uit Congo haalt en van wie de winst integraal naar het Westen gaat. Nu ook dus in de vorm van opbouw van musea. Renzo Martens bedenkt een plan om de welvaartstroom van richting te doen veranderen. Voormalige arbeiders van de ondertussen verlaten Unilever-plantage boetseren beelden die vervolgens in chocola worden gegoten en geëxposeerd in New York. Het geld dat de succesvolle tentoonstelling oplevert, gebruiken de arbeiders om land terug te kopen dat Unilever van hen confisqueerde. Een ontroerende documentaire die tot nadenken stemt.