Voor iedereen die ooit een popfestival heeft bezocht, maar ook voor diegenen die nooit een voet op een festivalweide hebben gezet, is er Glastonbury: een unieke film die vertelt hoe ‘s werelds oudste festival aan zijn naam en faam is gekomen. Maar tegelijk is het een film over àlle popfestivals. Glastonbury weet als geen andere film het “festivalgevoel” op te roepen: een combinatie van vele opzwepende acts, regen, modder, drugs en drank, van een vrolijke, prettig gestoorde anarchie die tijdelijk eerst in de vrijplaatsen die zo’n meerdaagse festivals eventjes worden. Regisseur Julien Temple stelde uit honderden uren film- en videomateriaal van professionals en amateurs een ruim twee uur durende film samen die start bij de jonge boer Michael Eavis, die in 1970 vijftienhonderd bezoekers toeliet op zijn zestig hectare land om een weekend lang naar optredens te luisteren van pop- en folkmuzikanten. Het jaar daarop werd het evenement geprofessionaliseerd met behulp van een aantal rijke hippies, onder wie de kleindochter van Winston Churchill. Doorheen de jaren evolueerde Glastonbury tot een mega-evenement, waar naast beginnende en grote rock- en dance-acts ook gespecialiseerde optredens, comedy, circusvoorstellingen en kunsthappenings te zien zijn.