Irakli zit in het zesde leerjaar. Hij zit in een rolstoel en levert een voortdurende strijd tegen spasmen. Hij gaat naar school in het gewone onderwijs, waar hij een persoonlijke assistente heeft. Toch vraagt het ook een aanpassing van de leerkracht en de klasgenoten. Ook Rosie, Sami en Nathan zijn kinderen met speciale onderwijsbehoeften die les volgen in het gewoon onderwijs. Wanneer het gaat over dit soort inclusief onderwijs worden heel vaak meningen verkondigd en standpunten beargumenteerd, meestal geladen met veel emoties. Voor elke betrokken partij is het immers geen theoretische discussie, maar een realiteit die enorm veel impact heeft op het dagelijkse leven. De film laat het gepraat los en volgt – zonder oordeel of standpunt – de dagdagelijkse realiteit van de kinderen en hun omgeving. Het neemt ons mee in de wereld van die kinderen die het onderwerp zijn van het grote debat, maar hier zelf geen stem in hebben.