In de ogen van velen is Zweden de perfect georganiseerde samenleving. Sinds de jaren ‘70 is alles erop gericht dat iedereen gelijke kansen heeft op een onafhankelijk bestaan. Zo is zorg en opvang tot in de puntjes geregeld van de wieg tot het graf. Niemand is afhankelijk van een ander en heeft dus alle vrijheid om zijn leven in te richten zoals hij/zij het wil. Vrouwen kunnen perfect kiezen voor alleenstaand moederschap via een spermabank, zieken en ouderen kunnen beroep doen op de nodige instanties.

Maar als mensen elkaar niet meer nodig hebben, is er ook geen sociaal contact meer nodig. En dat heeft grote gevolgen. De helft van de bevolking woont helemaal alleen en het aantal eenzame, onopgemerkte sterfgevallen wordt steeds groter. Sommige mensen zoeken een uitweg: jonge hippies organiseren bijeenkomsten om elkaar ‘terug echt te zien en aan te raken’, een dokter verkiest een leven in Ethiopië waar het deugddoende gemeenschapsgevoel de armoedigere levensomstandigheden ruimschoots goedmaakt.

Filmmaker Gandini weet als geen ander achter de façade van onze ‘perfecte’ Westerse wereld te kijken. In 2010 stond hij op Docville met ‘Videocracy’, een ontluisterend essay over de bling-bling wereld van de Italiaanse media. Nu laat hij de vele gezichten zien van een samenleving voor wie het streven naar individuele onafhankelijkheid het grootste goed is. Soms grappig, vaak intriest, en in elk geval met genoeg stof tot nadenken.