Op het eerste zicht lijken de kinderen heel gewoon, maar gaandeweg worden de emotionele letsels zichtbaar, zoals in de hartverscheurende scène in de turnzaal. Hun trauma's en onzekerheden uiten zich soms in angst en agressie maar in de zorg van de immer geduldige Juf Kiet kunnen ze terug kind zijn en spelen. Een jaar lang volgden regisseurs Petra en Peter Lataster juf Kiet en haar klas met kinderen uit alle windstreken. Ze filmden alle gebeurtenissen vanuit het perspectief van de kinderen en op hun hoogte.

De eenvoud waarmee de kinderen in beeld gebracht worden, doet denken aan Être et Avoir, het meesterwerk van Nicolas Philibert waarmee de film terecht vaak vergeleken wordt. Hun aanpak laat ons meeluisteren bij de onderonsjes tussen de leerlingen, die nu eens grappig en dan weer aandoenlijk zijn. 'Juf Kiet' is een pracht van een film, een ode aan de weerbaarheid van het kind en de tomeloze inzet en toewijding van Juf Kiet, de juf die je ieder kind toewenst.