In haar derde film over de Nederlandse jeugdzorg laat one-woman filmcrew Maasja Ooms de 22-jarige Jason Bhugwandass aan het woord, die hiermee vele kinderen uit de gesloten jeugdzorg een stem geeft. Hij vertelt hoe hij op zijn zestiende een jaar lang werd opgesloten in zo’n instelling en hoe zijn ervaringen daar hem verder hebben getraumatiseerd in plaats van hem te helpen. Met scherpe argumenten stelt hij de rechtvaardigheid ervan in vraag. Hij laat de camera toe getuige te zijn van zijn eigen traumatherapie, waar kinderen wel vaker terecht komen na een opname in de gesloten jeugdzorg. Zijn missie: het systeem veranderen. Kinderen moeten geholpen worden, niet opgesloten. De film spoort aan om de opsluiting van kinderen binnen de zorg kritisch in vraag te stellen en creëert bewustzijn rond de gevolgen ervan. Maar naast deze maatschappelijke relevantie raakt deze indringende getuigenis ook op persoonlijk vlak met universele thema’s zoals zelfbeschikkingsrecht, zelfbeeld, en het recht op goede hulp.